باز در دلم شوری برپاگشته

به یاد آغاز بودنت ....جشنی برپاست

باز دلم دیوانه وار تنهاست

میدانم که به چشم دیدم

ولی انگار..... تنها سرابی بود

از یاد نخواهم برد

شبی که نگاهم را به نامت آسمانی کردم

شبی که تمام آرزوهای زمینی را برای آسمانی شدن چیدم

میدانم........

این را گرچه به یاد نخواهی آورد

ولی من به یادت خواهم بود

و عشقت را در سینه ام محبوس می نمایم

تا ابد....

امروز انتظاری است کشنده


در میان واژگان نا معلوم،نا مفهوم


چه میکند


چه در سر دارد


چرا پرواز را به من نمی آموزد


چرا ناخوداگاهم را نمیخواند


به خود یاد داده ام


که دیگر هیچ ننویسم...


ای قلم باز من هستم و تو


تو باز آمدی بی آنکه من بخواهم


بیم دارم از آمدنت


از بودنت


حرفهایی است اینجا


کلامی است که در قلم نمی گنجد


آتشی است که تو را خواهد سوزاند


پس بگذر از من


بگذر از راز درونم


ای قلم....