با سلام خدمت مهندسين كشاورزي جوياي كار

يك مجتمع كشاورزي در مشهد به منظور تكميل نيروي مورد نياز خود به تعداد 50 نفر مهندس كشاورزي در گرايش هاي مختلف نياز دارد. در صورت تمايل رزومه خود را به آدرس m.ahmad@gmail.,com ارسال كنيد

مشخصات كامل محل سكونت و  گرايش تحصيلي حتما قيد شود

با تشكر

احمدي

باز در دلم شوری برپاگشته

به یاد آغاز بودنت ....جشنی برپاست

باز دلم دیوانه وار تنهاست

میدانم که به چشم دیدم

ولی انگار..... تنها سرابی بود

از یاد نخواهم برد

شبی که نگاهم را به نامت آسمانی کردم

شبی که تمام آرزوهای زمینی را برای آسمانی شدن چیدم

میدانم........

این را گرچه به یاد نخواهی آورد

ولی من به یادت خواهم بود

و عشقت را در سینه ام محبوس می نمایم

تا ابد....

امروز انتظاری است کشنده


در میان واژگان نا معلوم،نا مفهوم


چه میکند


چه در سر دارد


چرا پرواز را به من نمی آموزد


چرا ناخوداگاهم را نمیخواند


به خود یاد داده ام


که دیگر هیچ ننویسم...


ای قلم باز من هستم و تو


تو باز آمدی بی آنکه من بخواهم


بیم دارم از آمدنت


از بودنت


حرفهایی است اینجا


کلامی است که در قلم نمی گنجد


آتشی است که تو را خواهد سوزاند


پس بگذر از من


بگذر از راز درونم


ای قلم....

حس می‌کنم که وقت گذشته است

حس می‌کنم که لحظه سهم من از برگ‌های تاریخ است

حس می‌کنم که میز فاصله کاذبی است

میان گیسوان من و دست‌های این غریبه غمگین

حرفی بزن

آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می‌بخشد

جز درک حس زنده بودن از تو چه می‌خواهد؟

حرفی به من بزن

من در پناه پنجره‌ام

با آفتاب رابطه دارم*

من دلم تنگ مي شود

براي تو

براي هرآنچه که تکانم مي دهد

تـــــا تــامل خـــويش

بـــــــراي خاطراتمان

چيزهايي که تو، توهم مي خوانيشان

دلــم کــه تنـــگ مي شــود

پاي لحظه هاي خالي از تو

بــساط اشک پهن مي کــنم

گوش خيالم را به گذشته مي چسبانم

صدايت را از امواج پراکنده ي زمان جمع مي کنم

پژواک صدايت بر ديوار ذهن مي کوبد

پر از آواز مي شوم از تو

مگرغير از اين است

که توهم هم وجود دارد؟

باشد ...

به خودم دروغ نمي گويم!

اما به حقيقت دقايق پريشان عاشقي سوگند

دلم براي اين توهم تنگ مي شود

من دلم تنگ مي شود

براي تو

براي هرآنچه که تکانم مي دهد

تـــــا تــامل خـــويش

بـــــــراي خاطراتمان

چيزهايي که تو، توهم مي خوانيشان

دلــم کــه تنـــگ مي شــود

پاي لحظه هاي خالي از تو

بــساط اشک پهن مي کــنم

گوش خيالم را به گذشته مي چسبانم

صدايت را از امواج پراکنده ي زمان جمع مي کنم

پژواک صدايت بر ديوار ذهن مي کوبد

پر از آواز مي شوم از تو

مگرغير از اين است

که توهم هم وجود دارد؟

باشد ...

به خودم دروغ نمي گويم!

اما به حقيقت دقايق پريشان عاشقي سوگند

دلم براي اين توهم تنگ مي شود

می دانم که مرا از یاد خواهی برد

ولی هیچگاه یادت را از باغ ذهنم نخواهم چید


می دانم که مرا با کوله بار غم در کوچه های پر از دلواپسی رها میکنی

ولی من تا همیشه همچون خار ، در کنار تو گل خواهم ماند


می دانم که در سکوت دلنشین شبت ، فانوس تنهای ات نبودم

ولی از درون شعله می کشیدم


می دانم که سایه ام نامهربانتر از همیشه بود

ولی همیشه در کوچه های دلتنگی ات مرهم زخم های کهنه ات بودم

خواهر کوچکم از من پرسيد پنج وارونه چه معنا دارد؟


من به او خنديدم،کمي آزرده و حيرت زده گفت:


روي ديوار و درختان ديدم،


باز هم خنديدم


گفت: ديروز خودم ديدم مهران پسر همسايه


پنج وارونه به سارا مي داد


آنقدر خنده برم داشت که طفلک ترسيد.


بغلش کردم و بوسيدم و با خود گفتم:


بعدها وقتي غم،سقف کوتاه دلت را خم کرد


بي گمان مي فهمي


پنج وارونه چه معنا دارد

** باران **


بهانه ای بود ...


که زیر چتر من،


تا انتهای کوچه بیایی .


کاش ...


نه کوچه انتهایی داشت


ونه باران بند می آمد .

این روزهاحس می کنم از عشق سرشارم

حس می کنم حال و هوای دیگری دارم

این من که میبینی ،من یک سال پیشم نیست

پیداست این از چهره ام از شوق بسیارم

حس می کنم چیزی که از چشم تو می آید

این روز ها جا می کند در عمق پندارم

در خواب هم نام قشنگت بر لبم جاریست

یعنی به یاد تو میان خواب بیدارم

می خواستم بعد از شکستن های پی در پی

دل را به دست مردم این شهر نسپارم

می خواستم آن طور که می خواستم باشم

اما تو که باشی من از تسلیم ناچارم

در این غزل تصمیم از آن چشمهایت بود

بی میل تو یک بیت هم ننوشت خودکارم

من آنچه را می خواستم گفتم به تو،حالا

باید که با آری و نه تنهات بگذارم

پیداست تکلیف من و،.... تو می دهی اما

با این سکوت شیطنت آمیز آزارم

می خواهی از من بشنوی آنچه نباید گفت؟

هرگز نخواهم گفت هرگز .....،دوستت دارم

مهربانم ای خوب یک نفر هست یاد قلبت باشد

یک نفر هست که اینجا بین آدمهایی که همه سرد و غریبند با تو

تک و تنها به تو می اندیشد

و کمی دلش از دوری تو دلگیر است

مهربانم ای خوب یک نفر هست یاد قلبت باشد

یک نفر هست که چشمش دوخته بر در مانده

و شب و روز دعایش این است

زیر این سقف بلند هر کجایی هستی به سلامت باشی و

دلت همواره محو شادی و تبسم باشد

مهربانم ای خوب یک نفر هست یاد قلبت باشد

یک نفر هست که دنیایش را

همه هستی و رویایش را

به شکوفایی احساس تو پیوند زده

و دلش می خواهد

لحظه ها را با تو به خدا بسپارد

مهربانم ای خوب یک نفر هست که با تو

تک و تنها با تو

پر اندیشه و شعر است و شعور !

پر احساس و خیال است و سرور!

مهربانم ای خوب یک نفر هست که این بار

یاد قلبت باشد

یک نفر هست که با تو به خداوند جهان نزدیک است

و به یادت هر صبح گونه سبز اقاقی ها را از ته قلب و روحش می بوسد

و دعا میکند که تو با دلی سبز و پر از آرامش راهی خانه خورشید شوی

و پر ار عاطفه و عشق و امید به شب معجزه آیی و به فردا برسی

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت

پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد

خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد

آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد

که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد

چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت

بود آیا که ز دیوانه ی خود یاد کند

آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت

سایه آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش

عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت

در شبان غم تنهایی خویش

عابد چشم سخنگوی توام

من در این تاریکی ، من در این تیره شب جانفرسا

زائر ظلمت گیسوی توام

وای باران ، باران

شیشه ی پنجره را باران شست

از دل من اما ، چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

آسمان سربی رنگ ، من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

دل من در دل شب ، خواب دیدار تو را می بیند

در دلم آرزوی آمدنت می میرد

رفته ای اینک ، اما آیا باز بر می گردی؟

چه تمنای محالی دارم ، خنده ام می گیرد

در میان من و تو فاصله هاست ، گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

آرزو می کردم ، که تو خواننده ی شعرم باشی ، راستی شعر مرا

میخوانی؟

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

گفته بودي فردا، پشت اين پنجره‌ها،

غنچه‌اي مي‌رويد، و کسي مي‌آيد،

روشني مي‌آرد،

ديرگاهيست که من، پشت اين پنجره‌ها منتظرم،

ولي اينجا حتي، رد پايي هم نيست.

ابـرها ، میان باریدن و نباریدن

دو دل بودنــد

و در رويای خاکستری خـود

پرسه می زدنــد !

منتظر باران بودم ...

چه فرقی می کرد ؟!

گـيرم باران هم نمی بارید

منتظر بهانه بودم !

پنجره را بستم و گریستم ...

تو همراه ستاره ها رسیدی

نفس زنان و شتابان

وقتی رسیدی که مراسم تجمیع نوربود

در موسم تحویل به خورشید

ستاره ها در تجمع نور،

هرصبح تمام نورشان را به امانت تحویل می دهند به خورشید

و تو،چشمان مرا هرگز ندیده ای

که صبحگاهان از پس پرده باران با حسرت رفتنت را می نگرم

هیچ خورشیدی نمی تواند برای من ستاره ام شود.

تو تک ستاره ی وجود منی!

کاش چون پاییز بودم...

کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد

آفتاب دیدگانم سرد میشد...

آسمان سینه ام پردرد میشد

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد

اشکهایم هم چو باران دامنم را رنگ میزد

و چه زیبا بود اگر پاییز بودم...

وحشی و پر شور و رنگ امیز بودم

شاعری در چشم من می خواند شعری آسمانی

در کنارم قلب عاشق شعله میزد

درشرار آتش دردی نهانی...

نغمه ی من هم چون آوای نسیمی پر شکسته

عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

پیش رویم چهره ی تلخ زمستان جوانی

پشت سر آشوب تابستان عشقی ناگهانی...

سینه ام منزلگه اندوه و درد و بدگمانی

کاش چون پاییز بودم...

کاش چون پاییز بودم...

تمام راهها را بسوی جاده ی تنهایی می پویم


و در اضطراب گلبوته های جدایی ,


چشمانم را بسوی صداقت پروانه های شهر عشق , آذین می بندم .


به تو فکر می کنم که چگونه در گلزار وجودم , آشیان کردی


و بر تاروپود تنم حروف عشق را ترنم نمودی .


پس باورم کن که به وسعت دریا و به اندازه ی زیبایی چشمانت

هنوز در من شمعی روشن است .


و من...


در انتهای غروب , نگاهم را بسوی مشرق چشمانت دوخته ام


تا مگر بازتاب صداقتمان در دستان


تو تجلی کند ....!!!

نه فقط از تو اگر دل بکنم میمیرم

سایه ات نیز بیفتد به سرم میمیرم



بین جان من و پیراهن من فرقی نیست

هر یکی را که برایت بکنم ...میمیرم



...برق چشمان تو از دور مرا میگیرد

من اگر دست به زلفت بزنم میمیرم

بازی ماهی و گربه است نظر بازی ما

مثل یک تنگ شبی میشکنم میمیرم



روح برخاسته از من ...ته این کوچه بایست

بیش از این دور شوی از بدنم میمیرم

دنیا دیوارهای بلند دارد و درهای بسته

که دور تا دور زندگی را گرفته اند

نمی شود از دیوارهای دنیا بالا رفت

نمی شود سرک کشید و آن طرفش را دید

اما همیشه نسیمی از آن طرف دیوار کنجکاوی آدم را قلقلک می دهد

کاش این دیوارها پنجره داشت

کاش می شد گاهی به آن طرف نگاه کرد

شاید هم پنجره ای هست و من نمی بینم

همیشه دلم می خواست روی این دیوار سوراخی درست کنم

حتی به قدر یک سر سوزن،برای رد شدن نور،

برای عبور عطر و نسیم......

من گاهی دلم را پرت میکنم آن طرف دیوار!

مثل یک بچه بازیگوش

به امید آن که شاید در آن خانه باز شود

گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار

آن طرف حیاط خانه ی خداست!

و آن وقت هی در می زنم، در می زنم، و می گویم :

" دلم افتاده توی حیاط شما. می شود آن را پس بدهید...؟"

کسی جوابم را نمی دهد

کسی در را به رویم باز نمی کند

اما همیشه ، دستی ، دلم را می اندازم آن طرف دیوار

همین،

و من این بازی را دوست دارم

آنقدر دلم را پرت می کنم تا خسته شوند

تا دیگر دلم را پس ندهند

تا در را باز کنند و بگویند:

بیا خودت دلت را بردار و برو

آن وقت من می روم

گاهی دلم واسه بچگی هام تنگ میشه

واسه میدون خاکی پشت خونمون

واسه توپ پلاستیکیم

واسه خاک بازی کردن

واسه لباسای همیشه خاکیم

واسه ماشین اسباب بازیم

واسه همه چی که تو بچگی داشتم و الان ندارم

ولی الان فقط یه چیز دارم

دلتنگی...

واسه هیچ کس و همه کس

خدااااااااااااا

چرا اینقدر زود دیر شد

چرا زود بچگیمو ازم گرفتی

چرا؟؟

بزرگ بشم که چی بشه

دلتنگی نصیبم بشه؟

من بزرگ شدنو اینجوری با تنهایی دوست ندارم

خودت کمکم کن

ای کاش، ای کاش

ای کاش وقتی که بی رحمانه مرا رها کردی

و از من دور شدی

 چشمانم را می دیدی، اشکهایم را حس می کردی

کاش می دیدی که چگونه اشک هایم در پی تو می دویدند

اما چه سود که در خاک می افتادند و نای دویدن نداشتند

خاک اشکهایم را می بلعید

انگار که هیچ وقت متولد نشده بودند

همانند عشق من که انگار هیچوقت در دلت متولد نشده بود

اما من همچنان به یاد تو اشک هایم را هر شب قربانی می کنم

شاید، شاید روزی دوباره

روزی دوباره از اشک هایم درخت عشقی در دلت سبز شود

کاش آن روز اشکی برای ریختن از شوق داشته باشم

به امید آن روز، به امید آنکه باشم وباشی

آن روز باران می بارید ...


من در امتداد خیابانی خلوت می رفتم ...


کسی نبود حتی سایه تنهایی هایم ...


خودم را سپرده بودم به لحظاتی که بارانی بود ومن دلتنگ عبوری سبز ...


نمی دانستم کجا می روم اما ...


فقط می دانستم که به دنبال رد سبزی از تو بودم ...


کجا زندگیم هستی که هر چه می گردم پیدایت نمی کنم ...


آغو ش بگشا که من در التهاب تنهایی می سوزم ...


بیقراری هایم را بیا و با خودت ببر ...


قلم به بی ربطی لحظاتی می نویسد که خط خورده اند ...


مرا دریاب ...!

.. بی تو تنهایم

ای صدای ریزش باران عشق

بی تو تنهایم و تو را می خوانم

با دلی که از احساس عشق به اندازه ی شهد گل های بهاری پر است

وبا صدایی که از ترانه ی بارا ن تهی است

بی تو تنهایم

در سکوتی از جنس فریاد و خواستن

در زندانی که هر لحظه تنگ تر می شود

در رویایی که تو در آن خورشیدی

برگرد که کودکی به هرم دستان بی نیاز تو محتاج است

برگرد که احساسی بی تو از ابر ها دور است

بی تو تنهایم

آیا حرفی برای گفتن داری ؟

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم


چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم


به تو آری٬ به تو یعنی به همان منظر دور


به همان سبز صمیمی٬ به همین باغ بلور


به همان سایه٬ همان وهم٬ همان تصویری


که سراغش ز غزل های خودم میگیری


به همان زل زدن از فاصله دور به هم


یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم


به تبسم٬ به تکلم٬ به دلارایی تو


به خموشی٬ به تماشا٬ به شکیبایی تو


به نفس های تو در سایه سنگین سکوت


به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

صدایم کن!

تا امان یابد عابری خسته در شب باران

صدایم کن!

تا ببالم من در سحرگاهان با سپیداران

از آن سوی خورشید از آن سمت دریا

صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن

تو لبخند صبحی پس از شام یلدا

از این تیرگیها رهایم کن

سکوت سرخ شقایقها را در این ویرانی، تو می‌دانی

غم پنهان نگاه مارا در این حیرانی تو می‌خوانی...

روي سنگفرش هاي خيس خوردهء باران قدم مي زنم ؛

غريبه آشنا مي نوازد ،

غريبه آشنا شدهء من بنواز برايم

فقط براي من

اندکي هم براي دل خودت ،

اينجا من هم غريبم ...

بگذار بوي باران ما را با خود به دورترها ببرد ...

من براي تو مي خوانم ، تو هم براي من بنواز

بگذار صداي سازت مستمان کند ...

آنقدر بنواز که تار هوشمان پاره شود

بگذار آواره در عدم باشيم

من فردا فهمیدم که فردا را امیدی نیست....

همین آغاز زیباست

و پایان ها را هیچ گاه امیدی نیست.



تو به سر آغاز پاک و خالص بودن میرسی

و من به جاده ی عشق ورزیدن به تو.



من هرگز از تو نمیخواهم که با من به انتهای جاده برسی،



تنها آرزویم این است که در این جاده عشق را لمس کنی و محبت پاک و ناب را.



پس بیا آغاز کنیم راهی را که پایانی ندارد،

بیا به امروز بیاندیشیم فردا را امیدی نیست...

هر گاه تو نیستی من می مانم و هزاران چرا؟؟؟؟

و تمام دلتنگی هایم را بر سر انگشتانم می ریزم

و می نویسم بر روی آینه

آینه می شود حرف تو، برای تو

و هر بار که به اتاقم میایی

می بینی در نبودنت

بی تابی کرده ام

و بی تابی ام را بر روی

آینه نوشته ام

لبخندی می زنی

و می گویی باز هم آینه ات را دیوان شعر کرده ای......

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

ای آنکه زنده از نفس توست جان من

آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من



آن دم که با توام، سیرم از شعر و از شراب

می‌ریزد آبشار غزل از زبان من



آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها

سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من



بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم

زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!



با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟

خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

دقیقه های انتظار، پیش تو گیر کرده اند

سکوت این ثانیه ها، مرا چه پیر کرده اند



نه زنگ میخورد زمان، نه کوک میشود دلم

عقربه های لعنتی، دوباره دیر کرده اند



دلیل این همه سکوت، غرور چرخ دنده هاست

و چرخ دنده ها مرا، بهانه گیر کرده اند




ثانیه پشت ثانیه، غبار ها نشسته اند

فضای این اتاق را، دشت کویر کرده اند



بهانه ی نبودنت، چقدر کودکانه است

قبول! پشت شیشه ها، ترا اسیر کرده اند!

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

دلتنگی و دلتنگی و دلتنگی


شیرین و دلنشین است دلتنگی برای تو


برای حضورت در دیار دلم دلتنگم


برای بودنت و برای نگاهت ، دلتنگم


لحظه ای گریستن و تنهایی و گریستن


دلتنگی بیداد می کند در غریبی غربت دلم


ای قاصدک های فرود آمده با نسیم عشق


دلتنگی دلم را پرواز دهید در آسمان رویاهایش

شاید ،شاید ،شاید


در ثانیه ای نگریستن به آسمان


نگاهش دلتنگی دلم را نظاره کند ...شاید

نوشته زیبا از دوست خوبم باران که خیلی به من لطف داره

نگاه کن

گوش کن

پنجره مرا می خواند

باران مرا صدا می زند

باران با انگشتانش به شیشه می زند

باران مرا صدا می زند

و من باران را خوب می شناسم

باران مدادیست

که بر همه چیز رنگ می زند

باران تیریست که

بر دلی از سنگ می زند

باران

سازیست که باز آهنگ می زند

باران باز هم مرا صدا می زند

و من

تردید می کارم

میان ماندن و رفتن

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

كاش عشق را از پلك های خود می آموختیم

پلك هایی كه تا وقتی خون

در رگ هایشان جاری است هردم برهم بوسه می زنند

پلك هایی كه از سحر تا پاسی از شب

برای در آغوش كشیدن هم لحظه شماری می كنند

پلك هایی كه حتی برای دقیقه ای كوتاه هم نمی توانند

دوری از یكدیگر را تاب بیاورند پلك هایی كه

در لحظه مرگ هم در آغوش یكدیگر جان می دهند

عشق را باید از آن ها آموخت .....

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

سال ها دل غرق آتش بود و خاکستر نداشت

بازکردم این صدف را بارها گوهر نداشت

از تهیدستی قناعت پیشه کردم سال ها

زندگی جز شرمساری مایه ای دیگر نداشت

هرکجا رفتم به استقبالم آمد بی کسی

عشق در سودای خود چیزی از این بهتر نداشت

بارها گفتی ولی از ابتدای عاشقی

قصه سرگشتگی‌هایت مگر آخر نداشت

سالها بر دوش حسرتها کشیدم بار عشق

هیچ دستی این امانت را ز دوشم برنداشت

کاش می آمد و می دیدم که از خود رفته ام

آنکه عاشق بودنم را یک نفس باور نداشت

آسمان یک پرده از تقدیر را اجرا نکرد

گویی از روز ازل این صحنه بازیگر نداشت

ناله ما تا به اوج کبریا پرواز کرد

گرچه این مرغ قفس پرورده بال و پر نداشت . . .

تا خورده ام ، شکسته ام اما تو شاد باش

عاشق بمان و یکسره در امتداد باش

هرشب بیا و با غزلی تازه تر برقص

با شعرهای خسته ی من در تضاد باش

حس میکنم برای تو کم بوده ام ولی

هرجا که هستی از سر دنیا زیاد باش

امشب دوباره از تو نوشتم که دوستت . . .

یک شب فقط به خاطر من بیسواد باش

من را ببخش گریه امانم نمی دهد

من را ببخش و گاهگداری به یاد باش !

نوشته دوست خوبم باران

يکی را دوست می دارم ،

ولی افسوس،او هرگز نمی داند .

نگاهش می کنم شايد بخواند از نگاه من که

 او را دوست می دارم،

ولی افسوس،

او هرگز نگاهم را نمی خواند.

به برگ گل نوشتم من که

 او را دوست می دارم،

ولی افسوس،

او برگ گل را به زلف کودکی آويخت تا او را بخنداند.

به مهتاب گفتم ای مهتاب،

سر راهت به کوی او سلام من رسان و گو که

 او را دوست می دارم، 

ولی افسوس،

يکی ابر سيه آمد ز ره روی ماه تابان را بپوشانيد.

صبا را ديدم و گفتم صبا دستم به دامانت،

بگو از من به دلدارم که

او را دوست می دارم،

ولی افسوس،

ز ابر تيره برقی جست و قاصد را ميان ره بسوزانيد.

کنون وامانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا،

يکی را دوست می دارم ،

ولی افسوس،

او هرگز نمی داند!!!

  مینویسم برای تو که فراموش نشدنی هستی.با قطره

اشکی که همراه قطره های شفاف باران بردل تیره

شهرمیبارد.

مینویسم ازدل تنگ ازوصل وجدایی از

پیوندهای ناگسستنی ازطلوع خورشیدروشن و از آرامش

بی وصف شبهای مهتاب از لحظه سکوت عاشقی...

درمقابل چشمان بی همتای عشق مینویسم تابدانی

چه میگویم:

قصه پرواز قصه دیروز قصه امروز و قصه نگفتنی فردا

آری دیروز گذشت امروز میگذرد وفرداهم خواهد گذشت.

مهربانم زبانم قادر به بیان نیست وقلم یارای مقابله

باحکایت دوست داشتن راندارد.

امروزدلم همانندآسمان ابری گرفته است.هیچ چیز

جزصدای دل نشین گامهای استوارت ونفسهای گرمت

آرامم نمیکند...

امشب میخواهم باران اشکهایم رادردریای پرتلاطم دلت

جاری سازم تاشاید صدای آهنگین قلبت این دل گرفته

راآرام سازد

آری جدایی یک قانون است...افسوس زمان زودگذر

است وعقربه ها سریعترازپیش درحرکتند وناگهان

میگویند لحظه جدایی فرارسید و

((چه سخت است این لحظه))

روزها میگذرند و به خاطره ها میپوندند روزهایی که به

قدری دل تنگ بودم که دلم میخواست فریاد بزنم

وبگویم:آشنای همیشگی من کجایی؟


خدایا فرصتی ده تا درلحظه های غربت ودلتنگی غریبانه

ام دردرگاهت گریه کنم ولوح غمگین دلم را برعظمت

وبزرگیت آینه وار سازم

اگرتقدیربی کسی را سرراهم گذاشتی صبوری ده

تاباتنهایی بسازم وغم غربت ودوری یارم رابتوانم تحمل

کنم... 

نوشته زیبا از دوست خوبم باران

عشق یعنی شب نیایش با خدا
تا طلوع صبح دلتنگی دعا

عشق یعنی آه دیگر پشت آه
سوز دل را پرکشاندن تا به ماه

عشق یعنی گریه های بی صدا
چشم خیس دختری دور از نگاه

عشق یعنی لحظه های انتظار
دل به فردا بستن و روز بهار

عشق یعنی بارش از دیده چو ابر
 بهر دیدار دوباره باز صبر

عشق یعنی بهترین حس نیاز
 سوی تنها خالق هستی نماز

عشق یعنی این منه دیوانه وار
 کرده ام خود را فدای عشق یار

شاعر: صادق چابک

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

 آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

 این قافله از قافله سالار خراب است

اینجا خبر از پیش رو و باز پسی نیست

 تا آئینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

دیدم که در آن آئینه هم جز تو کسی نیست

 من در پی خویشم ، به تو بر می خورم اما

آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

 آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست

 امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست

فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست

 در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است

وقتی همه ی بودن ما جز هوسی نیست

چند تا دوسم داری ؟ همیشه وقتی یکی ازم می پرسید چند تا دوسم داری یه عدد بزرگ میگفتم...

ولی وقتی تو ازم پرسیدی چند تا دوسم داری گفتم : یکی !!! میدونی چرا ؟چون قوی ترین و بزرگترین

عددیه که میشناسم ... دقت کردی که قشنگترین و عزیز ترین چیزای دنیا همیشه یکین ؟ ماه یکیه ...

خورشید یکیه ... زمین یکیه ... خدا یکیه ... مادر یکیه ... پدر یکیه ... تو هم یکی هستی ... وسعت

عشق من به تو هم یکیه ... پس اینو بدون از الان و تا همیشه یکی دوستت دارم

برای عشق تمنا کن ولی خار نشو. برای عشق قبول کن ولی غرورتت را از دست نده . برای عشق

گریه کن ولی به کسی نگو. برای عشق مثل شمع بسوز ولی نگذار پروانه ببینه. برای عشق پیمان

ببند ولی پیمان نشکن . برای عشق جون خودتو بده ولی جون کسی رو نگیر . برای عشق وصال کن

ولی فرارنکن . برای عشق زندگی کن ولی عاشقونه زندگی کن . برای عشق بمیر ولی کسی رو نکش.

برای عشق خودت باش ولی خوب باش.